Ik tref Agnieszka (43) op het voetbalveld van FC Lienden. Ze is een bekende verschijning, zo blijkt als we een rondje voetbalveld doen. Niet zo gek als je bedenkt dat ze ruim vijf jaar betrokken is bij het wel en wee van de club. Maar dat is wel eens anders geweest.
Zoals haar naam al doet vermoeden, komt Agnieszka niet uit Nederland. ‘Ik ben negentien jaar geleden naar Nederland gekomen. Ik ontmoette mijn huidige man Gerrit door een uitwisselingsprogramma in Polen, waar wij beiden werkzaam voor waren. Het klikte tussen ons en al snel vroeg hij me om Kerstmis te komen vieren in Nederland. Dat heb ik gedaan en acht maanden later zijn we getrouwd’, zegt ze lachend. ‘Of ik Polen mis? Nee, Polen niet, maar mijn familie wel. Ik heb me enorm ingezet om me de Nederlandse taal en cultuur zo snel mogelijk eigen te maken, binnen tien maanden sprak ik Nederlands.’
Stom spelletje
‘Toen onze zoons (inmiddels 13 en 16 jaar) naar school gingen en ik onder de mensen kwam is mijn vrijwilligersavontuur begonnen. Ik begon zo’n tien jaar geleden bij een basisschool in Ingen en later in Ommeren waar ik Poolse kinderen heb geholpen Nederlands te leren. Door het voetbal van de kinderen ben ik vijf jaar geleden bij FC Lienden terecht gekomen. Voetbal is een heel goede manier om sociale contacten op te doen.’ En dan te bedenken dat Agnieszka voetbal in het begin maar een stom spelletje vond. ‘Ik heb het best lang volgehouden om ze van het voetbalveld af te houden. Ik begreep niet wat er zo leuk aan was en vond de sfeer langs de lijn ook agressief.’ Maar uiteindelijk kon ze het niet meer tegenhouden. ‘Je wilt toch dat de kinderen iets doen waar ze blij van worden. Ik begon het spel steeds leuker te vinden.’
Blije gezichtjes
Al snel werd ze als vrijwilligster gevraagd voor de jeugdcommissie, maar inmiddels is ze een echte allrounder en doet ze van alles binnen de sportclub. Het is een kleine, maar wel een actieve club. Er wordt van alles georganiseerd. ‘Samenwerken is hier heel belangrijk, met elkaar en voor elkaar. Alleen lukt het niet. Ik krijg heel veel energie van de blije gezichten, het plezier van de kinderen.’ Voor de corana-uitbraak was Agnieszka wel vijf keer in de week op het voetbalveld te vinden. ‘Corana heeft veel verpest’, zegt ze. ‘Alles lag stil. Geen partijtjes, geen sociale contacten voor de vrijwilligers maar ook niet voor de jeugd. En dat is nu juist zo belangrijk. We hopen na de zomerstop dan ook dat ze weer lekker kunnen voetballen en dat de vrijwilligers weer kunnen doen waar ze blij van worden: aan de slag voor een actieve club met een fijne, gemoedelijke sfeer.’
